اگرچه جنبش دفاع از حقوق زنان در ایران تاریخی به عمر تاریخ مشروطه دارد، فمینیسم به‌مثابۀ تلاش نظری برای صورت‌بندی و تبیین نابرابری‌های جنسیتی در جامعۀ ایران، پدیده‌ای متأخر و متعلق به دوران پس از انقلاب اسلامی و هم‌زمان با شکل‌گیری جامعۀ مدنی در ایران است. فمینیسم ایرانی نظریه‌ای است که زمینه‌های وجودی‌معرفتی آن مستقر در فرهنگ و تاریخ دیگری است که این نظریه در آن تولد یافته و ورود آن به جامعۀ ایرانی صرفاً با انگیزه‌های غیرمعرفتی و آن‌هم به‌صورت غیربومی صورت پذیرفته است. این کتاب یکی از کتب مفید در زمینۀ جریان‌شناسی فمینیسم در ایران است که دکتر اسماعیل شفیعی سروستانی نگاشته است و در آن با یک رویکرد تاریخی به نحوۀ ورود و کیفیت فعالیت جنبش فمینیستی در ایران می‌پردازد. نویسنده پس از بررسی روندهای جهانی جنبش دفاع از حقوق زنان، این جنبش را در ایران بررسی و سه جریان عمدۀ سیاسی، سکولار و دینی را در این زمینه شناسایی و معرفی می‌کند. کتاب حاضر تصویر تاریخی بسیار خوبی را در ذهن مخاطب علاقه‌مند به مطالعات زنان و فمینیسم درج می‌کند.