فلسفۀ صدرایی یا حکمت متعالیه عنوان نظام فلسفی خاصی است که ملاصدرای شیرازی آن را در قرن دهم هجری قمری بنیان نهاد. ویژگی اصلی این فلسفه، تلفیق اندیشه‌های فلسفی و عرفانی و کلامی و نیز هماهنگی با آموزه‌های دین اسلام است. پیش از ملاصدرا فلسفۀ مشائی و حکمت اشراقی دو نظام فلسفی در سنت اسلامی بودند که در مباحث فلسفی و اعتقادی، مبانی مختلف و به‌تبع آن، موضع‌گیری متفاوتی در مواجهه با کلام و عرفان داشتند. این تفاوت‌ها در نظام فلسفۀ صدرایی، به‌نحو عمیقی سازگارند و این نظام فلسفی، آموزه‌های حِکمی را متناسب با دین اسلام، به یکدیگر پیوند داده است. نویسنده، کتاب فلسفۀ حکمت صدرایی را به‌منظور تبیین روابط حکمت صدرایی با مبانی اسلامی و سنت‌های معرفتی آن، از جمله کلام و عرفان نوشته و این حکمت را به‌عنوان معرفتی برتر و هماهنگ‌تر با آموزه‌های اسلام معرفی کرده است. به همین دلیل، عنوان فلسفۀ حکمت صدرایی برای این کتاب به‌معنای چیستی این حکمت در ارتباط با اندیشه‌های معرفتی پیش از خود و دین اسلام است. نویسنده علاوه بر موضوع یادشده، دربارۀ زندگی و شخصیت ملاصدرا در عصر صفویه، نسبت حکمت و فلسفه، عوامل تأسیس حکمت متعالیه، منابع فکری آن و نیز روش‌شناسی حکمت صدرایی بحث کرده است.