هنرهای تجسمی هم در کنار سینما، ادبیات، معماری و ... یکی از حوزه‌های مورد علاقه شهید آوینی بود که درباره‌اش به طبع‌آزمایی پرداخت و نظریاتی را بیان کرد؛ این نظرات، عمدتاً در کتاب «انفطار صورت» تجمیع و نشر یافته است. این کتاب دارای هفت فصل است؛ شش مقاله قبلاً در نشریات دیگر منتشر شده بودند که عبارتند از: «گرافیک و تحولات تاریخی»، «گرافیک و انقلاب اسلامی»، «زبان گرافیک و سمبل‌هایش»، «جنگ در آینه مصفای نقاشی متعهد»، «انفطار صورت» و «نقاشی برای نقاشی» و یک فصل هم تصویر اصل یادداشتی ناتمام است که به آبستراکسیون می‌پردازد. درواقع این کتاب را می توان به دو بخش کلی تقسیم کرد که یک بخش درباره نقاشی است و یکی هم گرافیک. کتاب «انفطار صورت» تنها به رویکردی انتقادی و سلبی درباره گرافیک و نقاشی مدرن منحصر نشده، بلکه به جبهه‌ای که این‌گونه هنرها را در خدمت اهداف عالی انسانی و دینی درآورده نیز پرداخته است؛ درحقیقت تمام کتاب را می‌توان شرح همین تضاد و رویارویی دانست؛ به‌عنوان‌نمونه، محور فصل اول کتاب، زایش گرافیک از فرهنگ متجدد غرب است؛ در این مقال، گفته می‌شود که در فضای فرهنگ مدرن، گرافیک یا به عوامزدگی و استثمار توسط تبلیغات تجاری گرایش دارد یا به انحصار روشنفکران درآمده و ارتباطش با مردم قطع می‌شود؛ اما در شرایط انقلابی و در شرایطی که هنر از هر دو وضعیت عوام‌گرایی و نخبه‌گرایی رها شود به شکوفایی می‌رسد.