نام علی‌محمد مؤدب برای اهالی شعر تداعی‌کنندة شعرهایی در قالب‌های نو و سپید است. شعرهایی که همانا برای مخاطبانی ناصمیمی با این قالب‌ها نیز می‌تواند دلچسب و خواندنی باشد. «روضه در تکیۀ پروتستان‌ها» اما مجموعه‌ای است که همۀ اشعار آن در قوالب کلاسیک و با زبانی آشنا سروده شده است. در مواجهه با این دفتر اولین چیزی که فراچشم خواننده می‌آید، وجه اندیشگانی آن است. چنانکه اگر شاعرانگی، آنگونه که با ذهن و زبان مؤدب درآمیخته است، در تار و پود ابیات ممزوج نگردیده بود و اگر فردی حرفه‌ای‌تر و البته غیر شاعرتر، با این دغدغه‌ها دست به سرایش چنین اشعاری می‌زد، چه بسا نتیجة کار آنگونه که اکنون پیش روی ماست، رخ نمی‌نمود و آنگاه شاید با اشعاری شعاری‌تر و عریان‌تر مواجه می‌گشتیم. برخی از وجوه اندیشه‌گرایی و دغدغه‌مندی در این مجموعه را می‌توان این‌گونه بر شمرد: عدالتخواهی، اعتراض به برخی دین‌داران یا متظاهران به دین‌داری، گلایه از فراموشی راه شهدا و انتقاد از شناخته نشدن قدر هنر. به‌طور کل مخاطب، صدای اصلی شاعر را در این دفتر صدایی گلایه‌مند و معترض می‌یابد؛ اما اعتراض در شعر مؤدب با عنصر دیگری هم همراه است که می‌تواند شعر او را از همتایان دیگرش جدا سازد. در شعر مؤدب اعتراض در بسیاری از مواقع با روحیة امیدواری و پایداری و حتی گاه ستیهندگی همراه شده است و سبب گردیده شعر او از ناامیدی صرف و تیره‌بینی و سیاه‌نمایی ناامیدانه فاصله بگیرد. البته وجوه اندیشگانی شعر مؤدب در این دفتر محدود به آنچه گذشت نیست و حتی موضوعات تند و عریان‌تری چون نقد علم جدید یا حتی موضع‌گیری‌های سیاسی را نیز در بر می‌گیرد؛ به نحوی که خواننده صدای رسای شاعر را بی‌هیچ پنهان‌کاری و بی‌نیاز از ژست‌های روشنفکری در سطر به سطر این کتاب می‌شنود و تکلیفش با او و شعرش روشن است.