مرتضی امیری اسفندقه شاعری متمایز و موفق در حوزۀ شعر نیمایی است و شعرهای نیمایی خود را در چندین دفتر منتشر کرده است. بعضی از نیمایی‌های این شاعرِ شناخته‌شده، پیش از انتشار به‌صورت کتاب، فقط با درج در نشریات توانسته بود توجه بسیاری از صاحب‌نظران و دوستداران شعر نو را برانگیزد. شعر «استادیوم» یا همان «کدام استقلال، کدام پیروزی» که سال‌ها پس از توفیقش، برای نخستین بار در مجموعه شعر کوار همراه با چند نیمایی دیگر منتشر شد، از جمله این نیمایی‌هاست. بیشترِ شعرهای نیمایی امیری اسفندقه در سال‌های اخیر و در مجموعه‌هایی همچون ولی دوشنبه آه، دهلی ستاره بود، نماشم و گاهی خجالت می‌کشم از اینکه انسانم منتشر شده و با استقبال شاعران و منتقدان روبه‌رو شده است. مرتضی امیری اسفندقه، علاوه بر نیمایی‌سرایی، در سرودن قصیده، غزل، مثنوی، رباعی و قطعه نیز شاعری تواناست. امیری اسفندقه در دفتر شعر ورمشور، به‌صورت اختصاصی، به قالب غزل پرداخته و دفتر شعر سیاه‌مست سایۀ تاک را به صد قصیدۀ خود اختصاص داده است. چندی پیش، امیری با این مجموعه قصیده جایزۀ «قلم زرین» در بخش شعر بزرگ‌سال را از آن خود کرد. امیری اسفندقه در زمینۀ بیدل‌پژوهی نیز فعالیت داشته و کتابهایی را به دست چاپ سپرده است. زبان روان و ساده و صمیمی، عاطفۀ سرشار، طبیعت‌گرایی، نگاه ژرف و تصویرسازی‌های تازه از ویژگی‌های شعر اوست. مجموعه شعر نماشم دربردارندۀ ۸۶ شعر نیمایی، ۳۸ غزل، ۳ قطعه و ۴۰ رباعی است و در سال ۱۳۹۲ به‌همت انتشارات جمهوری در ۳۲۱ صفحه به چاپ رسیده است. نماشم در گویش محلی به‌معنای نماز شام یا مغرب است. نیمایی‌های این مجموعه بسیار خواندنی هستند.