«لئو تولستوی» نویسندهٔ مشهور روسی است که او را یکی از بزرگترین رمان‌نویس‌های تمام ادوار تاریخ می‌دانند. تولستوی از سال ۱۹۰۲ تا ۱۹۰۶، هر سال نامزد دریافت جایزهٔ نوبل ادبیات و در سال‌های ۱۹۰۱، ۱۹۰۲ و ۱۹۰۹ نامزد جایزهٔ صلح نوبل شد، اما هرگز برنده نشد. از آثار ارزشمند او می‌توان به رمانهای «جنگ و صلح»، «آناکارنینا»، «مرگ ایوان ایلیچ» و «رستاخیز» اشاره کرد. «جنگ و صلح» نخستین بار در سال 1867 وارد بازار نشر شد. این رمان به شکل کلی به ماجرای یورش ناپلئون به روسیه در سال 1812 و شرح مقاومت روس‌ها در برابر حملهٔ ارتش فرانسه می‌پردازد و ماجرای سه تن از شناخته‌شده‌ترین شخصیت‌های دنیای ادبیات را پی می‌گیرد: «پی‌یِر بزوخوف» فرزند نامشروع یک کُنت که در حال نبردی برای به دست آوردن ارث‌ومیراث است و آرزوی رسیدن به آرامش روحی و معنوی را دارد؛ شاهزاده «آندرِی بالکونسکی» که خانواده‌اش را ترک می‌کند تا در نبرد علیه ناپلئون شرکت داشته باشد؛ و «ناتاشا روستوف» دختر زیبا و جوان و نجیب‌زاده‌ای است که «پی‌یِر» و «آندرِی» شخصیت‌های اول و دوم این رمان را شیفتۀ خود کرده است. «تولستوی» در این شاهکار بی‌بدیل، شخصیت‌هایی متعدد و مختلف را خلق کرده که هر کدام با مشکلات منحصر به فردِ فرهنگ و پیشینۀ مختص به خودشان مواجه می‌شوند. یادآور می‌شویم رهبر انقلاب در چند جا از رمان «جنگ و صلح» نام برده‌اند. توصیۀ رهبری: «این آلکسی تولستوی یک نویسندۀ بسیار قوی است و رمانهای بسیار خوبی دارد و از نویسندگان انقلاب شوروی است و طعم دوران جدید در نوشته‌ی اوست؛ والا شما در کتاب «جنگ و صلح» «لئو تولستوی» آثار ملیت روسی را می‌بینید اما آثار دوران 60 ساله‌‌ی اخیر را نمی‌بینید. آن‌یک دوره و یک اثر دیگر است و اصلاً متعلق به‌جای دیگر است. آن چیزی که نشان‌دهنده‌ی شخصیت امروز روسیه است، کدام است؟ اثر «شولوخف» و اثر همین «آلکسی تولستوی» و امثال این‌هاست.» 04/09/1370