محمدرضا آقاسی از مردمی‌ترین شاعران پس از انقلاب اسلامی است که شیوۀ شاعری و شعرخوانی او بین عموم مردم طرفداران فراوانی پیدا کرد؛ تا آنجا که شعرخوانی‌های طولانی او نه‌تنها مخاطبان را خسته نمی‌کرد، بلکه بر عطش آن‌ها برای بیشتر شنیدن اشعارش نیز می‌افزود. شعر او روان و بامضمون و خوش‌ساخت است. افزون بر بیان ساده، شسته‌رفته، لطیف و صمیمی، محتوای شیعی، عرفانی، عاشورایی، شهدایی و اجتماعی‌سیاسی با رویکرد انتقادی و اعتراضی و عدالت‌خواهانۀ اشعار او و همچنین، شعرخوانی‌های حماسی و شورانگیزش سبب شد مثنوی‌هایش در بین عموم مردم مقبول افتد. او قالب مثنوی را برگزیده بود؛ زیرا آن را برای فوران شور درونی خویش میدانی به‌مراتب وسیع‌تر از میدان قالب‌های دیگر یافته بود. آقاسی خمیرمایۀ شعرش را حب اهل‌بیت(ع) می‌دانست و حقاً این حُب در شعرش نمودی پُررنگ دارد و به اشعارش جلوه و جلایی خاص بخشیده است. مثنوی شیعه‌نامه مشهورترین اثر این شاعر دردمند و دغدغه‌مند است که در قالب مجموعه‌ای با همین نام در کنار تعدادی دیگر از مثنوی‌های او به همت نشر تجلی مهر و در ۱۱۰ صفحه به زیور طبع آراسته شده است. پایه و مایۀ اصلی اشعار دفتر شیعه‌نامه آرمان‌های شیعی است و شاعر در این دفتر مفاهیمی بلند را با کلمات و عباراتی ساده و خوش‌آهنگ و ژرف به مخاطبان عرضه کرده است.