با ظهور شاعران شاخصی همچون قیصر امین‌پور و حسین منزوی در شعر معاصر ایران، کسی گمان نمی‌کرد شاعر جوان دیگری بتواند به موفقیت‌های چشمگیری در شعر روزگار ما دست یابد و سلیقۀ ارتقایافتۀ مخاطبان امروزی را به‌خوبی اقناع کند؛ اما دیری نگذشت که در سال‌های آغازین دهۀ هشتاد، شاعران جوان و خوش‌آتیه‌ای سر برآوردند که چشم مخاطبان شعر امروزین را به حضور درخشان خویش روشن کردند. محمدمهدی سیار از جمله شاعرانی است که در ابتدای جوانی توانست با اشعار زیبایش، در میان دوستداران شعر امروزین جایی برای خود باز کند. او برخلاف بسیاری از شاعران هم‌قطارش، خود را به یک قالب و ژانر محدود نساخت؛ ازاین‌رو سیار در قالب‌هایی از جمله غزل، نیمایی، مثنوی، رباعی، ترانه و حتی شعر هیئت، آثاری به‌یادماندنی خلق کرده است. با این‌همه، غزل را می‌توان مهم‌ترین و پرثمرترین عرصۀ شاعری او دانست. کتاب حق‌السکوت دربرگیرندۀ ۴۱ غزل است که در سال ۱۳۸۹ و به‌همت انتشارات فصل پنجم منتشر شد. این کتاب که به‌حق یکی از مجموعه‌شعرهای زیبا و به‌یادماندنی روزگار ماست، هم‌زمان، توجه مخاطبان عام و منتقدان و صاحب‌نظران شعر معاصر را برانگیخت. استقبال از این مجموعه‌شعر سیار به‌حدی بود که این اثر در مدتی کوتاه به چاپ‌های متعدد رسید و در اتفاقی بی‌سابقه و تاریخی، معتبرترین جایزۀ کشور در عرصۀ نشر، یعنی جایزۀ «کتاب سال» را از آنِ خود کرد.