با نگاه به این دفتر می‌توان گفت در میان تمام دوستداران شعر سهراب و بهرهگیران از اشعار او، فقط دو شاعر هستند که فراتر از تقلیدی ناشیانه، به توفیقی هنرمندانه و تازه رسیدند. یکی احمد عزیزی بود که توفیقی نسبی داشت و دیگری زکریا اخلاقی است که توفیقی تام دارد. عزیزی بیشتر به‌ظاهر کلام سپهری نظر داشت و اخلاقی بیشتر به باطن جهان سهراب نظر دارد. عزیزی بیشتر در لفظ بود؛ اما اخلاقی بیشتر در معناست. این شد که عزیزی از سهراب سپهری، پسندِ عامش را گرفت و اخلاقی با کمک سهراب، به جهان خاص خود رسید. شعر انقلاب چند شاعر اصلی و جریان‌ساز دارد؛ اما در این چهار دهه، ده‌ها شاعر خلاق در شکل‌گیری و تدوین آن، نقش ایفا کرده‌اند. اگر شعر انقلاب را به پازلی تشبیه کنیم، شعر هرکدام از شاعران انقلاب قطعه یا قطعاتی از این مجموعۀ جمال و جلال و جبروت و عشق و عرفان و حماسه را شکل می‌دهد. حجت‌الاسلام زکریا اخلاقی با سکوت رسانه‌ای و آرامش و تواضعی که در این چند دهه داشته است، از شاعران بی‌حاشیۀ انقلاب به شمار می‌آید و سهم عمده‌ای در شکل‌گیری پازل شعر انقلاب دارد. اخلاقی با مجموعۀ تبسم‌های شرقی و رویکرد فلسفی و عرفانی‌اش و همچنین بهره‌گیری از بدایع لفظی و موسیقی، خصوصاً به‌کارگیری قافیه‌های بدیع در حوزۀ زبان، به جایگاه رفیع و تثبیت‌شده‌ای در شعر انقلاب دست یافته است. شعرهای مجموعۀ تبسم‌های شرقی که بیشترشان مربوط به اواخر دهۀ شصت و اوایل دهۀ هفتادند، بعدها الگوی شاعران زیادی قرار گرفتند، از شاعران معمم گرفته تا شاعران علاقه‌مند به شعر عرفانی.