شعر ولیئی در میان شاعران هم‌دوره‌اش، حتی در میان شاعرانی که مانند او دستی در سرایش اشعاری با مضامین فرازمینی و دینی دارند، از منظری ویژه درخور اعتناست و آن، تشخص فکری است که شاعر به محتوای شعر می‌بخشد و آن محتوای تشخص‌یافته را در قالب کلمات بیان می‌کند. از این منظر، شعر ولیئی در این دفتر، همانند مجموعه اشعار سابق اوست که آن را نیز انتشارات کتاب نیستان منتشر کرده است. شعرهای او را می‌توان اشعاری با مفاهیم غیرعمومی، اما عمیق و معرفت‌افزا و خواندنی برای افرادی دانست که از شعر، چیزی بیش از رفع نیازها و احساسات روزانه انتظار دارند. شعر ولیئی، به‌گواهی این دفتر، برای عمق‌بخشیدن به تفکر مخاطب است. شعری است که نمی‌توان به‌سادگی از بندبندش گذشت و باید به آنچه شاعر، همانند آجرهای سازندۀ ساختمانی بلند روی هم قرار می‌دهد تا در نهایت، ساختمان شعرش را بسازد، با تمرکز نگریست و اندیشید. شعر ولیئی در دفتر شعر لحظۀ جهان، شعری قائم به شاعر نیست. او در این اشعار، از عوالمی سخن می‌گوید که نمی‌تواند مدعی باشد در زندگی و رؤیای شخصی به آن‌ها راه یافته است. سخن او در این دفتر شعر، سخن از ماورای جهان و زیست انسانی غریب‌افتاده است و تمنای شاعرانه‌اش برای رسیدن به وصال را گاه در قالب نجوا با خالق و گاه در شرح اندوه‌هایش از این‌همه دورافتادگی و گاه در قالب بیان حسرت‌هایش به کلمه درمی‌آورد و با نوایی آهنگین در اختیار مخاطب قرار می‌دهد.